Łacina pełniła w Polsce średniowiecznej rolę języka urzędowego, w którym sporządzano m.in. wpisy w księgach sądowych. Dla użytkowników była już jednak wtedy językiem wyuczonym. W zależności od typu tekstu źródłowego można w niej obserwować mniejsze lub większe odstępstwa od norm łaciny klasycznej, a w tekstach niższego rejestru, takich jak księgi sądowe, niekiedy także wpływy języków wernakularnych. Prezentowana praca pokazuje, w jakim zakresie język ksiąg ławniczych Starej Warszawy z drugiej połowy XV i pierwszej połowy XVI wieku odzwierciedla cechy typowe dla polskiej łaciny średniowiecznej, a w jakim – specyficzne przede wszystkim dla konkretnego pisarza. Przedmiotem zainteresowania jest również relacja między łaciną jako głównym językiem ksiąg a pojawiającymi się w nich wstawkami w językach polskim i niemieckim. The publication discusses the extent to which the language of court books from Old Warsaw from the second half of the 15th century and the first half of the 16th century reflects the typical characteristics of Polish medieval Latin and to what extent the specific features of the given writer. The relation between Latin as the main language of those books and Polish and German interpolations is also a matter of the author’s interest.

TematykaJęzykoznawstwo

AutorzyUrszula Zachara-Związek

WydawnictwoWydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego

Rok wydania2020

ISBN978-83-235-4197-4