Prace prowadzone przez Polski Związek Bokserski w latach 1923-1939, związane z organizacją sportu pięściarskiego w skali ogólnokrajowej, zostały uwieńczone wielkimi osiągnięciami. Przede wszystkim przyczyniły się do zmiany wizerunku pięściarstwa jako dyscypliny sportowej, postrzeganej początkowo jako „prymitywna bijatyka”. Z biegiem lat sport bokserski zyskał ogromną popularność, wyrastając do rangi niemal sportu narodowego. To właśnie w drugiej Polowie lat trzydziestych XX wieku zbudowano podwaliny pod tzw. Polską Szkołę Boksu, której wychowankowie, trenujący pod wodzą polskiego trenera wszechczasów – Feliksa „Papy” Stamma, święcili tryumfy na światowych ringach jeszcze wiele lat po wojnie. O wysokim poziomie sportowym polskiego boksu w okresie międzywojennym świadczyły lokaty uzyskiwane w zawodach najwyższej rangi, takich jak oficjalne mecze międzypaństwowe, czy pięściarskie mistrzostwa Europy. Wzrost liczebny Związku, rozbudowa jego struktury organizacyjnej, szeroko zakrojona działalność na niwie szkoleniowej oraz wynikający z niej dynamiczny rozwój kierunku sportowego i związane z tym liczne sukcesy polskich pięściarzy we współzawodnictwie międzynarodowym, to najbardziej czytelne dowody skuteczności działań władz związkowych w okresie międzywojennym.

TematykaHistoria Archeologia

AutorzyRafał Kołodziej

WydawnictwoUniwersytet Rzeszowski

Rok wydania2019

ISBN978-83-7996-705-6